Vrijdag 13-02-2015

Terwijl ik aan mijn blog begin, besef ik mij dat ik mogelijk enkele mensen voor het hoofd ga stoten. Wees gerust, ik bedoel uiteraard niet jou, want jij bent oprecht in mij geïnteresseerd.

Het valt mij namelijk op dat de uitnodigingen op LinkedIn toenemen als ik net benoemd ben in een uitdagend faillissement. Recentelijk mocht ik ervaren dat een tweetal faillissementen de nodige media aandacht kregen. Het blijkt een extra impuls voor sommigen om nu toch echt een vriend van mij te worden. Dus stuurt men een verzoekje via LinkedIn; een gemakkelijke weg om het eerste contact te leggen.

Voor mij geldt, zakelijke vrienden zijn ook ‘vrienden’ en ik ben dan ook in eerste instantie enorm benieuwd naar de persoon achter het verzoek. Wie is deze nieuwe vriend of vriendin en waarom wil hij/zij zo graag met mij in contact komen? Gratis tip: als je dan zo’n verzoek stuurt, voeg dan in ieder geval een persoonlijke boodschap toe, want de standaard tekst van LinkedIn zelf werkt niet direct stimulerend, althans niet bij mij.

Aanvankelijk accepteerde ik alle vriendschapsverzoeken klakkeloos, want wie wil niet omgeven zijn door veel vrienden en bekenden. Alleen heb ik mijn naïviteit enkele keren moeten bekopen, doordat ik direct na acceptatie een verzoek kreeg om iets te verkopen uit het faillissement waarin ik als curator was benoemd of doordat ik diensten aangeboden kreeg die – volgens mijn nieuwe “vriend(in)” – uiterst geschikt waren voor mij als curator. Natuurlijk, social media is een marketingtool en daar is helemaal niets mis mee. Maar toch wil ik als mens meer dan enkel een vluchtig online contact met mijn vrienden. Niet alleen ontvangen maar ook zenden. Niet alleen communiceren om een doel te bereiken, maar ook communiceren om toegevoegde waarde te creëren, ook op persoonlijk vlak. Gewoon interactie.

Na die recente opmerkelijke vriendschapsverzoeken, ben ik mijn vriendenlijst op LinkedIn doorgelopen. Gelukkig kon ik concluderen dat veel van de geaccepteerde connecties een verhaal hadden. ‘Ik ken je nog van de middelbare school’, ‘Leuke lezing gehad’, ‘Gezellig geborreld op een event’, etc. Wellicht komt dit doordat deze verzoeken destijds oprecht waren en niet een gevolg waren van mijn (tijdelijke en doorgaans regionale) bekendheid.

Maar wie A zegt moet ook B zeggen. Wat moet je dan doen, in plaats van een verzoekje via LinkedIn? Wat mij betreft is LinkedIn een statisch en weinig dynamisch medium. In ieder geval bij het eerste contact. Dit gebrek kan ondervangen worden door een ander sociaal medium, namelijk Twitter. We hebben het allemaal druk en vriendschap kost tijd en energie. Twee spaarzame ingrediënten waarmee je zorgvuldig om moet springen, zeker in het spitsuur van je leven. Twitter (@FlorisDix) is in mijn ogen daarom uitermate geschikt om de eerste contacten op te doen door gewoon iemand te volgen, beter te leren kennen, en ja, uiteindelijk ook de interactie aan te gaan. Je investeert tijd en aandacht in elkaar, maar op de momenten dat jij daar behoefte aan én tijd voor hebt. En als de ‘klik’ er eenmaal is dan kan de vervolgstap makkelijk worden gezet. Dan worden we zeker LinkedIn vrienden.

Echte vrienden (kameraden) die blijven schaars en doe je doorgaans niet op via Twitter of LinkedIn. Maar ook voor ‘gewone (zakelijke) vrienden’ geldt wat mij betreft dat je dat niet zomaar wordt.